vrijdag 27 februari 2009

Na 33 etappes en 3800 km op 1/3 van de tour




Op donderdag 19 februari is er weer een bericht van Peter. Hij is gelukkig supergezond en doet het prima. Wel afzien natuurlijk!

"We zitten sinds vanmiddag in Arba Minch, rond 450 km onder Addis, een universiteitsstadje!De afgelopen dagen waren wellicht iets minder zwaar maar nog steeds 6/7 uur op de fiets en flinke bergen maar we gaan wel naar beneden. Dat houdt in dat ik wel meer lucht krijg als ik een berg op moet hetgeen wel aanzienlijk helpt. Inmiddels is mijn fiets weer helemaal top en heb ik alle versnellingen weer in de goede richting.
De kinderen hier worden steeds gekker en gooien echt met alles. Er is een soort kleine oorlog tussen ons en dat tuig. Je wordt ook helemaal gek van: money money, give me a pen en where are you go. Het zijn gewoon kut kinderen en ik ben niet de enige die dat denkt. Niemand is meer positief.
Nu nog 4 dagen in Ethiopie en dan naar de woestijn en de slechte wegen van Kenia. The Meltdown Maddness. Vandaag een voorproefje gehad met 108 km dirt road. Dat die fiets dat houdt is een raadsel. Je maakt af en toe klappers in die gaten en op die stenen. Ongelofelijk. Iemand is wel hard gevallen en heeft zijn fiets gebroken. Ik was vanmorgen als eerste weg (om 07.00 uur) om zo weinig mogelijk problemen te hebben met die kinderen.
We zitten nu in een hotel en kijken uit op twee prachtige meren. Voor de rest ga ik lekker genieten van de rustdag en een biertje drinken. Je rust eigenlijk te weinig uit.
Vooralsnog alles gefietst op de bewuste 58 km na. De groep is wat uitgebreid met "sectional riders" hetgeen best wel aardig is.
Het wordt ook hier wat warmer daar we weer op 100 meter zitten. Het internet is hier waanzinnig langzaam dus hier moeten jullie het meedoen.
We zitten nu op 1/3 van de tour en ongeveer 3800 km. We hebben ook 33 etappes achter de rug. Nairobi moet ik zonder al te veel kleerscheuren halen en dan wordt het m.i. allemaal wel beter.
Ik hoor dat HVV het best wel goed doet! Dank jongens voor het storten; echt super van jullie!
Doe iedereen de groeten en ik meld me weer bij de volgende 'rest day' in Kenia.
Overigens ben ik wel wat gewicht kwijt geraakt. Er blijft weinig van mij over. Ik eet niet zo veel en gebruik natuurlijk als een gek calorieën. Voor de rest gezond en nog steeds geen nare diarree hetgeen iedereen al gehad heeft en meerdere malen. Stevige maag denk ik. Wellicht meld ik me morgen nogmaals.
Groet en bedankt voor jullie belangstelling. Het houdt me vaak op de been!"

donderdag 26 februari 2009

En wat een dag rust met Peter doet

De volgende dag, 15 februari 2009, meldt Peter het volgende:

"Daar ben ik weer! Het is zondagmorgen, onze rustdag in Addis. Heerlijke temperatuur daar Addis ongeveer op 2300/2500 meter ligt.
Wellicht was ik gisteren wat negatief over Ethiopië maar dat komt hoofdzakelijk door de bergen en die vervelende kinderen. Het land is eigenlijk prachtig en de volwassenen zijn O.K.
Vanaf nu wordt het m.i wat makkelijker daar de echte hoge bergen hebben we achter ons. We zakken langzaam naar Kenia. In noord Kenia wordt het nog zwaar door hitte en buitengewoon slechte wegen. Ze zeggen dat de komende sectie de zwaarste is ( Meltdown Madness ) maar ik heb er toch een ander idee over. Hopelijk heb ik gelijk. Zo’n dagje rust doet wonderen. Hoor eens hoe positief ik ben!!
Ik ga zo meteen naar de markt, de grootste in Afrika.

Ik had nog beloofd wat over de groep te vertellen.
We zijn ongeveer met zijn vijftigen. Het wisselt nogal omdat er per sectie mensen weggaan en bijkomen. Ik denk dat ongeveer 40 de hele tour rijden. De leeftijd varieert van 18 tot 70 hetgeen al bijzonder is. De groep gaat buitengewoon respectvol met elkaar om; er is nog niets voorgevallen. Omdat de groep zo groot is, kan je ook in de anonimiteit verdwijnen en lekker in je tent kruipen als je daar behoefte aan hebt. Er zijn veel Canadezen, zowel Frans als Engels sprekende, wat Amerikanen, Engelsen, Nederlanders (5), een Duitser en nu heeft zich toegevoegd een Belg.
Ik sta verbaasd hoe makkelijk de zaken verlopen binnen deze club mensen. Iedereen kan heel behoorlijk met elkaar opschieten. Af en toe eet je met de een of de andere of drink je een biertje of fiets je een stukje op.
Er zijn ongeveer 17 vrouwen die niet voor de mannen onder doen. Er zijn er een paar heel sterke bij.
Al met al gaat het eigenlijk heel goed en je dient je wel een beetje aan te passen maar dat is evident. Het zijn geen mensen waar ik nog jaren contact mee heb maar wel prima voor zo’n trip.

Dat was het zo’n beetje. Als ik wat vergeten ben hoor ik het wel!"

woensdag 25 februari 2009

Wat Ethiopische kinderen en bergen met je kunnen doen

Het eerste bericht dat we weer van Peter krijgen is van zaterdag 14 februari, direct na aankomst van een heftige fietsdag:

Nou daar ben ik eindelijk weer. Het waren me de afgelopen dagen wel!! 6 dagen achter elkaar bergen. Ik heb me dat nooit gerealiseerd dat het hier zo bergachtig is. Dit is niet normaal. Daarnaast heb ik een jaar geleden mijn achtertandwiel vervangen door een kleinere om meer zware versnellingen te hebben. Lijkt me logisch in NL. Ik had dat natuurlijk moeten terugdraaien en mis nu echt lage versnellingen. Ik ben gewoon geen klimgeit. Ik zit op die fiets naar lucht te happen als een gek. Het lijkt wel of er in een long nog mijn laatste pakje Malborro zit met verpakking van 17 jaar geleden. Als ik zo langzaam die berg op ga, hebben die rotkinderen hier natuurlijk volop de gelegenheid je met stenen te bekogelen. Ze kunnen dat nog goed ook want ze doen niet anders met beesten.
Ik ben helemaal klaar met Ethiopië maar moet nog 8 dagen. Hopelijk minder zware bergen. Men zegt dat de volgende etappe naar Nairobi de zwaarste is. Ik mis momenteel de goede balans tussen genieten en presteren. Het presteren heeft nu wel de overhand en wel veel te veel.
Ethiopië is prachtig maar met een 500 cc BMW rustig toerend door de bergen en met je eigen vrouw! Fietsen is niets gedaan. Het feit dat ik elke dag zo'n 4500 tot 5500 kal. verbruik, geeft wat aan hoe zwaar het is. Van die kinderen word je ook helemaal gek. In elk dorp wat je passeert, komen ze aanhollen en schreeuwen met zijn allen you you you, Give me the money, where are you go en nog wat meer onzin. Vervolgens krijg je een steen voor je donder. Als er ergens 5 hutten staan komen er 32 kinderen want het gemiddelde ligt hier op 6,2 kind. Tel uit je winst.
Ik heb mijn voorgenomen om me zelf een paar honderd KM dispensatie te geven tot Kaapstad. Dat wil zeggen: ik heb nu 52 KM verbruikt die ik niet gefietst heb. 1x na de lunch naar Gondor en de Blue Nile Gorge van 22 KM; dit op advies van de geneeskundige dienst omdat ik momenteel Antibiotica slik i.v.m. wonden die niet willen genezen. Ik moet wel zuinig zijn met die paar honderd KM want er is genoeg te gaan. Ik heb overigens de indruk dat het na Nairobi eenvoudiger wordt. Er is al een Canadese juf die het gezien heeft en naar Mombassa vliegt.
Wel dat is het zo’n beetje. Ik ga genieten van mijn vrije dag en kijken of er inmiddels water is in het hotel. Als ik wat vergeten ben dan meld ik me morgen weer.

Peter


vrijdag 13 februari 2009

Een dagje uit het leven van een TDA rijder

"Ik zal jullie iets vertellen over een dagindeling.
Wakker worden gebeurt rond 05.45 uur. Broek en kont insmeren en verder aankleden. Matje laten leeglopen en alles enigszins organiseren. Tent uit, tent leeg en alles in zakken stoppen. Rond 06.30 uur daarmee klaar en dan de hele rotzooi naar je locker in de truck waar het altijd heel druk is dus wachten. Vervolgens rond 07.00 uur ontbijt. Heel vaak havermout pap en koffie en wat fruit.Waterzakken en bidons vullen met energiedrank en water en meestal rond 07.15 uur weg dus jullie tijd 05.15 uur. Als het warm wordt, profiteer je nog een beetje van de koelte.
Afhankelijk van de afstand en moeilijkheid rijd je gemiddeld zo,n 120 KM per dag en is er bij 60 KM de lunch. Meestal brood met beleg hetgeen jezelf maakt en fruit. Vaak voor lunch een koffiestop in een of ander dorp. Wel bijzonder altijd! Hier wel op je spulllen letten.
Na de lunch wordt het altijd zwaarder en de laatste 20 KM zijn altijd ongemakkelijk. Hopelijk zijn er een paar mooie " coke stops". In ieder geval bij mij.
Rond 15.00 / 15.30 uur in het kamp. Daar staat altijd een lekkere lobbige soep klaar waarvan je snel 2/3 koppen neemt. Tent opzetten wat zo langzaam maar zeker best wel snel gaat. Veel jaloerse blikken als die eenmaal staat! Het begint echt " my tent is my castle" te worden. Vervolgens probeer je een beetje de stof van je af te krijgen met je waterbidons.
Rond 17.30 uur is er " Riders meeting" waar de winnaar van de race bekend gemaakt wordt en er iets over de dag van morgen gezegd wordt. Ook wat algemene zaken komen aan de orde.
Daarna is het meteen eten hetgeen heel behoorlijk is. Dan wordt het al snel donker en zoeken de meeste mensen hun tent op. Een beetje lezen en meestal te moe dus slapen.




In Addis zal ik proberen iets over de groep te vertellen.
Als jullie wat speciaals willen weten hoor ik dat wel!"

woensdag 11 februari 2009

Peter is geen Bahamontes maar oude huismus



Zondag 8 februari 2009 is Peter weer on-line. Hij laat ons het volgende weten:

"Daar ben ik al weer. Slechts twee dagen gefietst en weer een rustdag!
We zitten nu in Bahir Dar aan het Lake Tane. Een gezellige studentenstad die ongeveer op 2000 meter ligt dus niet zo warm.
Ik had vanochtend problemen met mijn versnelling. De lichtste 8 versnellingen zijn niet meer bereikbaar. Ik hoop dat ze dat morgen kunnen maken. Martine, bel even Tom Schouten of die een idee heeft. Mijn handle ging de laatste dagen al heel zwaaar! Vraag Tom, kan de kabel eruit en opnieuw gesmeerd worden. Ik denk niet dat het de naaf is maar eerder de handle of kabel.


We zitten nog steeds in de heuvels en een ding is zeker: ik ben geen Bahamontes, de adelaar van Toledo uit de 50tiger jaren, maar een oude huismus uit het Benoordenhout. De bergen en heuvels zijn niets voor mij.

Voor de rest word je gek van die kinderen die voortdurend tegen je schreeuwen : he You, where are you from, where are you go? Vervolgens krijg je een steen naar je kop of proberen ze je met een stok te slaan. Ik rijd nu recht op ze af dan schrikken ze! Bergop zijn ze echter sneller dan ik en dan is het lastig.

Vanaf overmorgen (dinsdag 10 februari) 5 dagen naar Addis. De eerste dag 161 KM ! Daar zie ik wel tegenop, maar we zien wel."


De versnellingen van Peter konden gelukkig gerepareerd worden.

dinsdag 10 februari 2009

Op de markt in Gondor

Op z'n rustdag in Gondor heeft Peter ook tijd voor iets anders dan fietsen: de markt bezoeken en genieten van lokale sferen en producten.









maandag 9 februari 2009

Peter in Ethiopie

Bericht ontvangen op zaterdag 7 februari 2009:

"Ik ben weer in de lucht na ons vertrek uit Karthoum. 6 dagen achter elkaar fietsen is geen kleinigheid kan ik jullie verzekeren en zeker de dagen die we achter ons hebben.
De eerste 3 dagen na Karthoum waren lang (140 km per dag), veel verkeer, niet zo'n mooie omgeving (saai) en heel veel en harde tegenwind. Dat is echt slopend. Je ziet je snelheid teruglopen tot 12/13 km per uur en minder. De eerste avond wel in een fantastisch kamp aan de Blue Nile gekampeerd waar gezwommen kon worden. Super plek. De andere kampen waren matig. Een dag " hydration problems" gehad omdat ik te weinig gedronken heb. In het kamp na 5 liter vocht kon ik eindelijk plassen. Geen goede ervaring. Zal me niet meer gebeuren!!!
De vierde dag van richting veranderd en hoofdzakelijk mee of schuine wind mee! Net die dag slechte benen maar verder geen probleem. Overigens alle dagen vanaf 11.30 uur bloedheet (44 graden) dus in de morgen vroeg weg en proberen zo veel mogelijk km's te maken voordat het warm wordt.
De vierde dag naar de grens met Ethiopië, het plaatsje Matema. Een grote puinhoop daar. Het "uitchecken" uit Sudan ging redelijk snel maar het binnenkomen in Ethiopië duurde rond 2 uur. Meteen na de grens gekampeerd op een vieze plaats. Zo'n grensplaatsje is toch al een rovershol met allerlei lugubere lieden, hoeren en ander tuig. Meteen een biertje genomen (zie foto) hetgeen we een dikke twee weken hebben moeten ontberen. Ethiopië is een land wat 60% christelijk is dus je bent ook af van het gejank van die moskeeën. Aan de andere kant schuilt er ook meer gevaar. Er wordt minder snel en hard gestraft dus oppassen geblazen. Je merkt dat je hier meer op je tellen moet passen.
De volgende dag de bergen in met heel veel "unpaved" roads. Ik kan jullie vertellen het was een hel!!! Iets minder warm maar je komt gewoon niet in een ritme en heel veel lopen. Liters vocht gooi je naar binnen en nooit genoeg. Onder "dirt roads" moet je je voorstellen: vast gereden zand/klei met allerlei lossen stenen van verschillende afmetingen en dan heuvel op en af. Na 10 KM maakte ik een salto van 180 graden daar mijn voorwiel plotseling dwars stond. Rechter knie, heup en elleboog beschadigd. Ik was ook helemaal alleen en niet helemaal op de goede weg toen het gebeurde en best wel een nare ervaring!
Vrachtwagens passeren en veroorzaken een dermate stofwolk dat je twee minuten niets ziet. Als je dan net op een helling naar beneden zit is dat wel link. Je ziet niets maar wilt gebruik maken van de helling. Het schiet ook niet op: 10/12 km per uur als het goed gaat. Die dag 6.30 op mijn fiets gezeten en totaal afgeloederd in het kamp gearriveerd. Je bent dan zo moe dat het opzetten van je tent een heel karwei is. Uiteindelijk toch kunnen eten en vroeg gaan slapen. De volgende dag (donderdag 5 februari) vroeg op want het beloofde de zwaarste dag van de tour te worden. Dag begon slecht! Ik pakte mijn fiets en mijn zadel vloog eraf. Het bevestigingsmechanisme aan de zadelpen was afgebroken. Ongelofelijk dat ik de dag ervoor niets gemerkt heb. Je kan natuurlijk een enorme klapper maken. Er zijn vele diameters van zadelpennen maar onze mechanic had een spare one! Zo goed als de hele weg unpaved en 1200 meter omhoog over 10 KM. Een grotere hel heb ik niet meegemaakt. Ik denk dat ik wel 4 km gelopen heb hetgeen mijn hartslag ook laat oplopen tot 92%. Uiteindelijk aan de top aangekomen alwaar een cokestop was. Mijn fiets buiten neergezet en er verzamelen zich dan meteen 100 kinderen en ouderen om je heen. Na twee minuten herinnerde ik me dat mijn horloge aan mijn stuur zat. Met recht "zat" want die was weg. Dit zou in de Sudan nooit gebeuren. Vervolgens een afdaling die paved was en waar snelheden van max. 56 km gehaald werden. Toen weer unpaved met heuvels. Ik kwam totaal op om 13.20 uur bij de lunchtruck aan waar ik geen boe of ba meer kon zeggen. Nog eens 40 km in deze omgeving was te veel voor me. Ik heb besloten voor de eerste keer in de truck mee te rijden. Ik voel me daar best wel en beetje K onder maar het is niet anders. Er zijn grenzen en die waren bij mij, en zeker bij mij niet alleen, bereikt. Dan maar geen EFI**. Jammer maar waar! Een hele hoop mensen waren s'morgens helemaal niet begonnen.
De rustdag nu in Gondor komt wel zeer gelegen. Het is hier prachtig. De stad ligt op een hoogvlakte en vanuit het hotel een schitterend uitzicht. Het is ook wat koeler daar het hoog ligt en je ziet af en toe een wolk. Gondor is de oude hoofdstad van Ethiopië en best wel een beetje toeristisch. Ik ga nu genieten van de markt en andere zaken.

Groet, Peter"

**EFI=Every Fabulous Inch - als je iedere etappe fietst en niet in de truck meerijdt, krijg je de EFI medaille. EFI wordt ook wel anders genoemd - Every F...... Inch.........

woensdag 4 februari 2009

Bijna is een biertje weer mogelijk

Als het goed is, fietst Peter vandaag de laatste dag door Soedan waar geen alcoholische dranken geschonken worden. Dat wordt dus water en Coca Cola. Morgen bij aankomst in Ethiopie kan hij dan weer eindelijk een koel pilsje pakken.

Wij drinken er ook een, op Peter en zijn fietsavontuur!

- Margret van Gaalen

maandag 2 februari 2009

Nog een paar dagen Soedan


Nog een paar dagen zal Peter door Soedan fietsen en omstandigheden tegenkomen zoals hierboven te zien is: waarschijnlijk en hopelijk zandwegen en niet meer van dat diepe zachte woestijnzand. Dan kan hij tenminste fietsen i.p.v. ernaast te zeulen.

Als hij donderdag 5 februari in Gondor (Ethiopie) aankomt, kan hij weer een paar nachtjes in een hotelbed slapen i.p.v. op een matje in z'n tent.

En......last but not least: dan kan er weer een biertje gedronken worden.